Zdarza ci się odczuwać senność po posiłku? Obserwujesz u siebie spadek energii, mimo że dopiero co wstałaś po 8 godzinach snu? A może masz napady wilczego głodu? A jeśli nie jesteś akurat głodna, to wszystko cię denerwuje?
Być może masz insulinooporność?
Insulinooporność - czym jest?
Insulinooporność to zaburzenie metaboliczne, a właściwie nawet zespół metaboliczny, ponieważ często towarzyszą jej także inne problemy hormonalne. Komórki naszego ciała przestają być wtedy wrażliwe na insulinę (stają się "oporne"). Insulina jest hormonem, odpowiadającym za przeniesienie glukozy z krwiobiegu do wnętrza komórki. Mówiąc obrazowo: jest takim pick-upem, który wyłapuje glukozę, pływającą we krwi i transportuje ją do komórek. W komórkach cząsteczki te wykorzystywane są, jako źródło energii. W przypadku insulinooporności, obserwujemy prawidłową lub zwiększoną ilość insuliny w surowicy, ale mimo tego glukoza nie jest przez komórki wpuszczana do środka.
Jeżeli zbyt dużo glukozy krąży we krwi, nasza trzustka będzie ciągle bodźcowana do dalszego wytwarzania insuliny. Ciało zawsze dąży do utrzymania równowagi - homeostazy. W efekcie tej nadmiernej produkcji, narząd będzie przeciążony. Wzrost glikemii (stężenia glukozy we krwi) doprowadzi również do rozwoju objawów, charakterystycznych dla insulinooporności.
Objawy - co nam robi namiar cukru?
W przypadku insulinooporności obserwujemy cały zespół objawów, takich jak:
przyrost masy ciała - nadwaga i otyłość są częstymi konsekwencjami zaburzeń metabolizmu glukozy,
brak siły i zmęczenie, zwłaszcza po posiłku bogatym w węglowodany,
napady głodu i chęć na zjedzenie czegoś słodkiego,
rogowacenie ciemne - charakterystyczne przebarwienia skóry, zwłaszcza pod pachami, na łokciach,
zaburzenia miesiączkowania, mogące doprowadzić do problemów z zajściem w ciążę,
zaburzenia pracy tarzycyc - możliwość rozwoju zarówno nadczynności, jak i niedoczynności,
problemy trawienne - nadmiar cukru uszkadza śródbłonek naczyń krwionośnych i innych błon biologicznych, co prowadzi do występowania mikro stanów zapalnych i może zaburzać wchłanianie pokarmu w jelitach. Zaburzenia pracy trzuski będą miały natomiast wpływ na zmianę produkcji enzymów trawiennych i nieprawidłowy proces trawienia.
Leczenie
Podstawą leczenia jest dobra diagnostyka insulinooporności/całego zespołu metabolicznego. Lekarzem, do którego powinnaś się udać, podejrzewając u siebie insulinooporność, jest diabetolog (insulinooporność może doprowadzić do rozwoju cukrzycy typu 2). Może on zaproponować odpowiednie leki. Lekarz niewątpliwie skieruje cię także na konsultacje z dietetykiem. Podstawą będzie tutaj wyeliminowanie z diety cukrów prostych i zmiana innych nawyków żywieniowych.
A czy fizjoterapeuta/osteopata również może Ci pomóc?
Fizjoterapia a insulinooporność?
Jak najbardziej! Co prawda, rola osteopaty i fizjoterapeuty będzie wspomagająca, ale za to ogromna!
Zmiany, na które możemy razem z Tobą wpłynąć, to przede wszystkim:
poprawa metabolizmu glukozy i wyrównanie wydzielania insuliny,
regulacja masy ciała,
poprawa wydolności fizycznej,
wyeliminowanie problemów trawiennych,
zmniejszenie obrzęków.
Odpowiednio dobrana aktywność fizyczna ma szeroki wpływ na metabolizm glukozy. Przede wszystkim obniża jej stężenie we krwi, ponieważ komórki mięśniowe potrzebują paliwa do działania. Spadek glikemii pociągnie za sobą zmniejszenie wydzielania insuliny przez już przeciążoną trzustkę - narząd będzie miał lepsze warunki do regeneracji. Warto też pamiętać o tym, że regularny ruch zwiększy wrażliwość naszych komórek na insulinę, a tym samym więcej glukozy trawi z krwiobiegu do środka komórki.
Ponadto aktywność fizyczna pozwala również rozładować napięcie psychiczne, dzięki czemu spada poziom kortyzolu - hormonu stresu. Niebagatelne znaczenie ma także polepszenie jakości snu. A nie od dziś wiadomo, że najlepiej się goimy i regenerujemy, gdy śpimy. Moja babcia zawsze mi to powtarzała!
Ale czy to oznacza, że teraz powinnaś wskoczyć na rower treningowy i pedałować bez wytchnienia przez pół dnia? Absolutnie nie! Trening, w przypadku osób z insulinoopornością, musi być bardzo starannie zaplanowany. Najważniejsze, aby był różnorodny, czyli zawierał ćwiczenia, kształtujące różne cechy motoryczne - siłę, wytrzymałość, gibkość. Trzeba pamiętać, że nie może być zbyt intensywny, zwłaszcza u osób, które dopiero zaczynają przygodę z treningiem. Zalecana intensywność to 60-70% twojego tętna maksymalnego.
Czyli jaka?!
Tętno maksymalne możesz obliczyć najłatwiej ze wzoru x=220-wiek. Z tej wartości wyliczasz 60-70%. Oznacza to, że jeśli masz 40 lat, to twoje tętno maksymalne wynosi 180. 60% ze 180, to 108, a 70% - 126. Czyli w trakcie treningu możesz sobie pozwolić na wzrost tętna do poziomu 108-126 uderzeń na minutę.
Tylko skąd wiadomo, że jest już tyle?...
Możesz zaopatrzyć się w opaski mierzące tętno lub cały system w postaci sporttestera. Jeśli jednak nie chcesz lub nie możesz kupić sprzętu - obserwuj swoje ciało. Tętno umiarkowane będzie ci pozwalało na swobodną rozmowę w trakcie wysiłku. Ale nie oznacza to ciągnięcia nogi za nogą!
Poza pozytywnym wpływem na insulinooporność, regularny, zróżnicowany trening fizyczny, pozwoli ci również pozbyć się negatywnych objawów, związanych z nadwagą - np. bólu stawów, czy spadku wydolności fizycznej.
Opmerkingen